کد مطلب:276974 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142
حدیث: کأنی بالحسنی و الحسینی و قد قاداها
مرحوم شیخ طوسی -رضوان الله علیه- در كتاب «غیبت» حدیثی را از «عمرو بن ثابت» از حضرت ابی جعفر (امام باقر علیه السلام) در مورد بیعت نمودن «سیدحسنی» با حضرت ولی عصر -عجل الله تعالی فرجه - در كوفه بدینصورت نقل كرده است:
یدخل المهدی الكوفة، و بها ثلاث رایات قد اضطربت بینها، فتصفو له فیدخل حتی یأتی المنبر و یخطب، و لا یدری الناس ما یقول من البكاء، و هو قول رسول الله صلی الله علیه و آله كأنی بالحسنی و الحسینی، و قد قاداها، فیسلمها الی الحسینی فیبایعونه»!
عمرو بن ثابث، از پدرش، از حضرت ابی جعفر امام محمدباقر علیه السلام در ضمن یك حدیث طولانی از آنحضرت روایت كرده است كه فرمود: پس حضرت مهدی علیه السلام
[ صفحه 351]
وارد كوفه می شود، در حالی كه در آنجا سه پرچم در اهتزاز است و در برابر حضرت تسلیم می گردند، و چون كوفه برای آن حضرت صاف گردید و پرچمها در برابرش تسلیم شدند، آن حضرت داخل كوفه می شود و به مسجد تشریف می برد و بالای منبر می رود و برای مردم خطبه می خواند و بقدری مردم از دیدن، و استماع سخنان حضرت گریه می كنند كه نمی دانند آن جناب چه می گوید. آنگاه امام باقر علیه السلام فرمود: (و هو قول رسول الله صلی الله علیه و آله: كأنی بالحسنی و الحسینی. و قد قاداها فیسلمها الی الحسینی فیبایعونه). و این است معنای فرمایش پیغمبر صلی الله علیه و آله كه فرمود: گویا من هم اكنون «سیدحسنی» و «حسینی» را می بینم كه پرچمها را رهبری می كنند و هر دو صاحب پرچمند، و سید حسنی پرچمها را به سید «حسینی» یعنی حضرت مهدی علیه السلام، تسلیم می كند، و جمعیت حسنی و حسینی هر دو، با حضرت بیعت می كنند. [1] .
این حدیث در كمال صراحت به رهبری دو نفر سید، كه یكی «سیدحسنی» و دیگری «سیدحسینی» باشد اشاره می كند، و بخوبی از آن فهمیده می شود كه آن شخصیتی كه بهمراه سپاهیان و لشكریان از ایران به كوفه می رود و در آنجا منتظر می ماند تا حضرت ولی عصر (ارواحنا له الفداء) بعراق و كوفه تشریف بیاورد و گویا ضمنا از طرف «سیدحسینی» نیابت دارد و پس از ورود حضرت، خود او و لشكریانش و تعداد دیگری از سپاهیان ایران زمین كه در كوفه هستند و از پیروان سیدحسینی می باشند به متابعت از او با حضرت بیعت می نمایند، همان «سیدحسنی» مشهور است.
ولی صاحب كتاب صراط المستقیم كه حدیث مذكور را بطور خلاصه از غیبت شیخ طوسی نقل كرده است این حدیث را بگونه ای دیگر آورده است كه معنای آن در مورد «سیدحسنی» با معنای حدیثی كه مرحوم شیخ در كتاب «غیبت» آورده است كاملا متفاوت است.
وی در كتاب «صراط المستقیم» حدیث مذكور را به نقل از غیبت شیخ طوسی -علیه الرحمه- چنین بازگو می كند.
«یدخل المهدی علیه السلام الكوفة، فیخطب، و هو قول النبی صلی الله علیه و آله (كأنی بالحسنی، و
[ صفحه 352]
قد قادها، فیسلمها الحسینی، فیبایعوه.» [2] .
حضرت مهدی علیه السلام وارد كوفه می شود، و خطبه می خواند و این است معنای فرمایش پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله كه فرمود: گویا من هم اكنون «سیدحسنی» را می بینم در حالی كه پرچمها را رهبری می كند، و «سیدحسینی» آنها را تحویل می دهد و جملگی با حضرت مهدی علیه السلام بیعت می نمایند.
یدخل المهدی الكوفة، و بها ثلاث رایات قد اضطربت بینها، فتصفو له فیدخل حتی یأتی المنبر و یخطب، و لا یدری الناس ما یقول من البكاء، و هو قول رسول الله صلی الله علیه و آله كأنی بالحسنی و الحسینی، و قد قاداها، فیسلمها الی الحسینی فیبایعونه»!
عمرو بن ثابث، از پدرش، از حضرت ابی جعفر امام محمدباقر علیه السلام در ضمن یك حدیث طولانی از آنحضرت روایت كرده است كه فرمود: پس حضرت مهدی علیه السلام
[ صفحه 351]
وارد كوفه می شود، در حالی كه در آنجا سه پرچم در اهتزاز است و در برابر حضرت تسلیم می گردند، و چون كوفه برای آن حضرت صاف گردید و پرچمها در برابرش تسلیم شدند، آن حضرت داخل كوفه می شود و به مسجد تشریف می برد و بالای منبر می رود و برای مردم خطبه می خواند و بقدری مردم از دیدن، و استماع سخنان حضرت گریه می كنند كه نمی دانند آن جناب چه می گوید. آنگاه امام باقر علیه السلام فرمود: (و هو قول رسول الله صلی الله علیه و آله: كأنی بالحسنی و الحسینی. و قد قاداها فیسلمها الی الحسینی فیبایعونه). و این است معنای فرمایش پیغمبر صلی الله علیه و آله كه فرمود: گویا من هم اكنون «سیدحسنی» و «حسینی» را می بینم كه پرچمها را رهبری می كنند و هر دو صاحب پرچمند، و سید حسنی پرچمها را به سید «حسینی» یعنی حضرت مهدی علیه السلام، تسلیم می كند، و جمعیت حسنی و حسینی هر دو، با حضرت بیعت می كنند. [1] .
این حدیث در كمال صراحت به رهبری دو نفر سید، كه یكی «سیدحسنی» و دیگری «سیدحسینی» باشد اشاره می كند، و بخوبی از آن فهمیده می شود كه آن شخصیتی كه بهمراه سپاهیان و لشكریان از ایران به كوفه می رود و در آنجا منتظر می ماند تا حضرت ولی عصر (ارواحنا له الفداء) بعراق و كوفه تشریف بیاورد و گویا ضمنا از طرف «سیدحسینی» نیابت دارد و پس از ورود حضرت، خود او و لشكریانش و تعداد دیگری از سپاهیان ایران زمین كه در كوفه هستند و از پیروان سیدحسینی می باشند به متابعت از او با حضرت بیعت می نمایند، همان «سیدحسنی» مشهور است.
ولی صاحب كتاب صراط المستقیم كه حدیث مذكور را بطور خلاصه از غیبت شیخ طوسی نقل كرده است این حدیث را بگونه ای دیگر آورده است كه معنای آن در مورد «سیدحسنی» با معنای حدیثی كه مرحوم شیخ در كتاب «غیبت» آورده است كاملا متفاوت است.
وی در كتاب «صراط المستقیم» حدیث مذكور را به نقل از غیبت شیخ طوسی -علیه الرحمه- چنین بازگو می كند.
«یدخل المهدی علیه السلام الكوفة، فیخطب، و هو قول النبی صلی الله علیه و آله (كأنی بالحسنی، و
[ صفحه 352]
قد قادها، فیسلمها الحسینی، فیبایعوه.» [2] .
حضرت مهدی علیه السلام وارد كوفه می شود، و خطبه می خواند و این است معنای فرمایش پیغمبر اكرم صلی الله علیه و آله كه فرمود: گویا من هم اكنون «سیدحسنی» را می بینم در حالی كه پرچمها را رهبری می كند، و «سیدحسینی» آنها را تحویل می دهد و جملگی با حضرت مهدی علیه السلام بیعت می نمایند.
[1] غيبت شيخ طوسي، ص 281، طبع نجف و بحارالانوار، ج 52، ص 331.
[2] الصراط المستقيم، ج 2، ص 264، فصل 14.